تأثیر دو نوع فعالیت ورزشی (استقامتی و مقاومتی) بر میزان توجه و عامل رشد عصبی مشتق شده از مغز دانشجویان کم تحرک

تقریباً همة ما به نقش پررنگ فعالیت ورزشی در بسیاری از جنبه­های زندگی روزمره و تا حدودی عملکردهای شناختی آگاهیم، ولی مسئله­ای که اخیراً ذهن محققان را درگیر کرده، بررسی تأثیر انواع مختلف فعالیت­های ورزشی بر عملکردهای شناختی و از طرف دیگر سازوکارهای واسطه­ای این اثر است. ازاین­رو هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر دو نوع فعالیت ورزشی استقامتی و مقاومتی بر میزان توجه و عامل رشد عصبی مشتق­شده از مغز (bdnf) دانشجویان کم­تحرک بود. به این منظور از میان دانشجویان دانشگاه تهران، 46 دانشجوی کم­تحرک (میانگین سنی 8/1 ± 3/24)، براساس پیش­آزمون استروپ در سه گروه استقامتی، مقاومتی و کنترل توزیع شدند و بعد از نمونه­گیری خونی، تمرینات خود را براساس پروتکل تمرین استقامتی و مقاومتی مخصوص به خود، به مدت 5 هفته ادامه دادند. در پایان، آزمون استروپ و نمونه­گیری خونی، به­منظور حذف آثار موقت تمرین، حداقل 48 ساعت پس از آخرین جلسة تمرین به­عمل آمد. برای تجزیه­وتحلیل داده­ها از آزمون­های کلوموگروف – اسمیرنوف برای تعیین طبیعی بودن توزیع داده­ها، از تی زوجی، تحلیل واریانس یکراهه، تحلیل واریانس چندمتغیره، آزمون تعقیبی دانت و ضریب همبستگی پیرسون، در سطح معناداری 05/0 p≤ استفاده شد. نتایج نشان داد پیشرفت معناداری در زمان پاسخ به آزمون استروپ در هر دو گروه استقامتی و مقاومتی رخ داده است، ولی بیان bdnf فقط در گروه استقامتی به­صورت معناداری افزایش یافت (05/0 p). همچنین نتایج نشان داد تفاوت معناداری بین اثرگذاری دو فعالیت ورزشی استقامتی و مقاومتی، بر زمان پاسخ به آزمون استروپ و همچنین بیان bdnf وجود نداشت (05/0 p). به­طور کلی یافته­های این تحقیق نشان داد که فعالیت ورزشی می­تواند به بهبود عملکردهای شناختی منجر شود، ولی در پاسخ به اینکه چه فعالیتی مثمرثمرتر است، تفاوت معناداری بین فعالیت استقامتی و مقاومتی مشاهده نشد.